Segunda Guerra Mundial, Xapón. Dous irmáns, o maior, Seita, e a súa irmá Setsuko, fillos dun oficial da mariña xaponesa que viven en Kobe. Durante un bombardeo estadounidense á súa cidade, os irmáns non chegan ao búnker onde a súa nai espéraos, e, cando finalmente a atopan, está ferida mortalmtente na escola, que se convertera nun hospital de urxencia.
A tumba dos vagalumes, sen necesidade de escenas de acción nin de amosar unha violencia explícita; conta unha historia moi dura que consegue atrapar ao espectador e conmovelo (se a vedes preparade pañuelos). Sen grandes esceas, sen batallas nin soldados mortos, o filme transmite unha idea antibelicista (aínda que o director renega desta interpretación), que cala naquel que vea a película ao ver a mirada perdida de Setsuke, ou os intentos do seu irmán por tratar de que todo sexa o menos traumatizante posible para ela.
Baseándose no libro homónimo escrito por Isao Takahata e dirixia por el mesmo baseándose nas experciencias que viviu na guerra, o filme amosa que as películas de animación, ao contrario do que nos ten acostumados Disney, non son todas para nenos e que son capaces de transmitir como calquera superprodución de Hollywood, o incluso máis.
Berlín, outubro de 1989, a piques de caer o muro de Berlín que dividía esta cidade entre a RDA e a RFA, Cristiane, quen entregouse totalmente ao traballo para lograr o ideal socialista, cae en coma ao ver ao seu fillo nunha manifestación contra o goberno. Tras despertar, oito meses máis tarde, xa tras a caída do muro e cunha Alemaña reunificada e capitalista, o seu fillo Alexander fará todo o posible para que ela non se decate de isto debido á súa delicada condición de saúde, creando unha pequena illa no seu apartamento onde o a Alemaña socialista todavía pervive.
A nivel histórico, o filme amósanos a forma de vida na Alemaña comunista: o funcionamento da economía, a política do país, a distribución dos produtos (como os trámites para adquirir un Trabant), o forte control das fronteiras... Tamén permítenos ver a transición do comunismo ao capitalismo que tivo lugar, o cambio que supuxo nas vidas dos seus habitantes, para ben e para mal, e como estes adáptanse aos cambios.
Good Bye, Lenin! é unha película que trata de alonxarse da típica representación do comunismo e amosar os pros e os contras de cada sistema, sen clasificar en "os bos" e "os malos". Dende unha perspectiva algo irónica, e con momentos de gran tensión, o filme móstranos unha historia emotiva, na que un protagonista comprometido, igual ca a súa nai, está disposto a facer o que sexa por ela. Un dos mellores puntos da película é a construcción dos personaxes, que son complexos e con aristas, cos que é fácil empatizar e no que as mulleres levan un gran peso da historia, pasando finalmente o Test de Bechdel.
Bienvenue à Marly-Gomont, baseada na vida do pai do músico Kamini, cóntanos a historia do doutor Zantoko, orixinario de Kinshasa, o Congo, quen acepta unha vacante de médico rural nunha pequena vila de Francia en 1976 coa intención de poder ofrecerlle unha mellor educación aos seus fillos. Alí terá que enfrentarse ao racismo dos seus habitantes, quenes nunca viran a unha persoa negra e que amosan un claro rexeitamento.
A película xira en torno a unha familia cristiá, africana e de clase media, acostumada á vida na cidade, formada por Anne Zantoko quen soña con vivir unha vida case idílica en París, Seyolo Zantoko, que ao ter estudado en Francia previamente sabe aos problemas cos que se teñen que enfrontar as persoas africanas en Occidente, e os seus fillos.
O filme trata unha temática antirracista, amosándonos todo o odio que recibe a familia. Dende a súa chegada á vila vemos o desprezo que amosan os seus habitantes: ninguén acude á consulta do doutor a pesar de que o seguinte médico máis cercano está a 15km, os seus fillos son obxecto de continuas burlas na escola, tratan á nai como se fose idiota... Entre outras moitas cousas que nos amosan. A pesar do claro rexeitamento que amosan os vilegos, o doutor non perde a esperanza e trata por todos os medios de conseguir ser aceptado pola poboación branca, de amosar que son persoas* ao igual ca eles, que son dignos de respeto. Isto tamén dá pé ao director a amosarnos o conflicto no que se atopa a familia respecto á súa propia cultura, que se ve obrigada a rexeitar para encaixar.
Bienvenue à Marly-Gomont é unha película con bo ritmo, que non faise pesada e que consegue transmitir moito ao espectador. Aínda que non destaca especialmente nos apartados técnicos, nin o guión é espectacular, consegue o seu obxectivo: unha clara denuncia ao racismo, aínda que creo que deixa a idea de que o racismo é cousa do pasado, cando nós aún podemos reproducir (con ou sen intención) estas actitudes.
Déixovos por aquí a única critica que atopei da película (que a todo, pasa o test de Bechdel) dunha persoa racializada.
*Matizo (grazas Miry pola corrección): coa frase "amosar que son persoas" refírome a que teñen que demostrar constantemente que son seres humanos que sinten e pacen, non que debamos deixar de lado o análise de raza (entendida como un constructo social) porque ao fin e ao cabo somos todos persoas. As presións, xa sexan de xénero, raza, clase ou pola sexualidade danse precisamente por estas condicións, eleminar estes factores o único que fai é darnos solucións provisionais e non atacar á raíz do problema.
Ambientada en Italia tras a Segunda Guerra Mundial, a película cóntanos a historia dun obreiro en paro que consegue traballo pegando carteis, coa única condición de que debe posuír unha bicicleta. Tras conseguir unha con gran dificultade debido á súa situación económica, lla rouban durante o seu primerio día de traballo. Así, comeza a súa busca xunto co seu fillo Bruno, desesperados por recuperar o único que lle pode dar ingresos á familia.
Cun argumento moi simple, o filme consegue arapar ao espectador e polo na situación na que se atopa o protagonista. A tensión mentres esperas que lle rouben a bicicleta (porque é obvio que lla van a roubar, e o director xoga con iso); a súa desesperación, xa non só por el mismo, senón porque esa bicicleta é a única forma de conseguir alimentar á súa familia; as súas disputas internas entre facer o que cree correcto ou o que é necesario para sobrevivir... E a actuación do neno, que é simplemente brillante, chegando a transmitir tanto o incluso máis ca o seu pai.
O ladón de bicicletas e un claro exemplo de neorrealismo italiano, unha corrente cinematográfica que xurdiu tras a Segunda Guerra Mundial, e que utiliza como escenarios as propias rúas das cidades italianas e como actores e actrices xente de a pe. Isto engádelle un gran valor histórico ao filme, o que vemos non son recreacións, son o día a día da poboación da época.
Esta película non é a típica palomitera de Hollywood que podes sentarte a ver e desconectar, polo que non a recomendo se é iso o que buscades, pero se queredes descubrir un outro tipo de cine recoméndoa totalmente, de verdade que merece a pena. Unha das poucas pegas que lle atopo é, como en case todas as películas que levamos visto durante o curso, é a falta de representación feminina.
Johnny Got His Gun cóntanos a historia dun xoven combantente da Primeira Guerra Mundial que durante esta foi ferido por unha bomba que deixouno totalmente mutilado; sen brazos, sen pernas, cego, sordo e mundo, sen posibilidade de comunicarse co seu entorno. É así como esperta o noso protagonista no hospital, confuso e sen saber que acontece. Pouco a pouco va tomando consciencia da súa situación e tratará de comunicarse co seu entorno.
Todo o filme xira en torno á mente de Johnny e como este percibe o mundo. Para isto, o director (que adapta o seu propio libro) válese de flashbacks mesturados con alucinacións, onde non queda de todo claro que é real e que é froito dos desvaríos do protagonista, en cor e de esceas do que percibe no momento en branco e negro; buscando representar (creo) a parte da súa vida que realmente disfrutou, e a parte que só é confusión, incapacidade de comunicarse co exterior e sufrimento. Dalton Trumbo, o director, fixo a película cunha intención claramente antibelicista que nos conta os horrores da guerra e que é unha continuación dunha patriótica canción estadounidense que invita aos seus cidadáns a participar na guerra, na que obviamente EEUU sempre loita pola liberdade e uns valores xustos e na que eles serán considerados uns heroes. Outro dos temas nos que se posiciona o director é a eutanasia, coa que está claramente a favor. De que serve seguir vivindo se non podes comunicarte con ninguén, se non podes facer o que che gusta, se non podes moverte, se case non podes sentir nada, se non podes nin tan sequera algo tan simple como ver a luz do sol, e todo o que sintes é dor e frustración?
Johnny Got His Gun non é unha película que lle vaia a gustar a todo o mundo debido á súa falta de acción e que cara ao final algúns flasbacks xa son innecesarios, pero que transmite unha clara mensaxe política dunha forma pouco habitual.
Aviso que a crítica conterá spoilers da película, pero así como resumo: todo mal, se queres ver unha película do estilo mirade Dances with wolves.
No século XIX Xapón pretende porse á altura das potencias imperialistas occidentais, e contrata a expertos de todo o mundo para poder logralo. É así como en 1876 chega o noso protagonista, Nathan Algren , un afamado soldado americano que combateu contra os indios, cun pasado cheo de dor e desolación que turban o seu presente que acabará convertíndose nun heroe (os clichés só acaban de comezar).
A película ten ,aínda que son escasos, os seus puntos fortes. Un deles é que representa moi ben o conflicto no que se atopaba a poboación xaponesa: por unha banda sentía a necesidade de adoptar a forma de vida e costumes das pontencias imperialistas se querían competir contra elas, pero pola outra parte non querían deixar atrás a súa tradición e cultura. Tamén ten esceas moi boas, como cando Kata axuda ao protagonista a porse a armadura propia dos samurais, consegue transmitir moito sen necesidade de diálogos.
A historia que conta está baseada nunha historia real, pero modificada, a do verdadeiro último samurai: Saigo Takamori. A película plantéanos moi ben esta situación, con Xapón intendando adaptarse ás potencias occidentais, un samurai que ata o momento servía ao emperador, decide desligarse completamente do Estado debido á crecente corrupción política e ao abandono das
costumbres xaponesas. Como na película, enfréntase ao emperador cun pequeno exército de samurais en clara desventaxa numérica e tecnolóxica, co obxectivo de combater ás malas influencias que o rodeaban. Obviamente perden, pero con honra e loitando polo que crían correcto. Esta figura vese representada por Katsumoto, que sen necesidade de ningún tráxico heroe americano liderou o seu exército. Anos despois foi perdoado polo emperador e actualmente é considerado coma un heroe.
Un dos maiores problemas da película son os personaxes: totalmente planos e sen matices; o bo e moi bo porque ten que selo, e o malo é malo porque tocoulle o papel de malo. Non chegas a empatizar cos personaxes, non entendes as súas motivacións, que é o que os move. No protagonista si que o vemos; primero interésalle o diñéiro, e despois é a lealdade aos samurais o que fai que loite, e cunha evolución rápida e moi torpe facendo a película moito menos creíbel. Tamén chámame a atención o personaxe do emperador, que está totalmente idiotizado; entendo que quixeran amosar a súa inexperiencia gobernando, pero el e Omura (o malo) danme a sensación de ser parodias máis que persoas debido a que os simplifican ata levalo ao absurdo.
Aquí facendo amigos
Outra das cousas que non entendo de The Last Samurai é o personaxe de Kata e a súa familia. Despois de que Nathan matara ao seu esposo, vese obrigada por Katsumoto a acollelo na súa casa, e ela non deixa de amosar o seu descontento con isto, algo totalmente entendible; pero os seus fillos non gardan ningún rencor cara o protagonista, que recordemos que matou ao seu pai. Ao final do filme os guionistas acaban xuntando a Nathan e Kata, forzando unha relación de amor totalmente innecesaria, e a cal creo que lle quita realismo ao filme.
Outro dos seus erros son as batallas e as coreografías dos combates; na loita final, a pesar de que o exército dos samurais eran catro gatos, unha vez empeza a morrer xente saen samurais de debaixo das pedras, un número moito máis alto da cifra que nomearan previamente. Por outra banda, as coreografías das peleas son espantosas, víchedes a 5ª temporada de Game of Thrones, na que as peleas das Serpes de Area dan risa? Pois igual.
Para rematar, é de decir que a pesar de non ser unha boa película, é entretida e consegue que o espectador non se aburra mentres a ve, de ahí que vou a aprobala, pero segue tendo demasiados fallos, tanto técnicos coma de guión. A verdade é que parece unha copia/remake hollywoodiense de Dances with wolves en Xapón, e que como todo remake de Hollywood, saiu mal.
Durante a colonización do Oeste, o teniente John Dumbar decide dirixirse a un lonxano posto fronterizo abandoado polos soldados. Alí comeza a vivir en completa soidade, a cal impúlsao a entrar en contacto coa tribo dos Sioux, cos que pouco a pouco consegue entablar unha relación de respeto e admiración mutuos.
Dances with wolves, supuxo un punto de inflexión no xénero dos westerns. Por primeira vez no cine, trátase de representar ás tribos indias con fidelidade, neste caso aos Sioux, sen idealizalas pero tampouco demonizándoas; coma humanos cunha cultura distinta, a cal ten as súas luces e sombras; e intentando fuxir da perspectiva etnocentrista que caracterizara ata entón a representación de pobos non occidentais. Esta película ensínanos aos Sioux non coma un enemigo terrible ao que combater nin coma uns seres en total harmonía coa natureza, se non como personaxes complexos e cheos de aristas, cos que podemos empatizar facilmente. O filme tamén trata de expoñer a crueldade coa que os brancos masacra(ba)n a estas tribos.
A película procura ser o máis fiel posible á realidade, e nela podemos ver como vivía esta tribo: a súa linguaxe; os seus nomes, que non só servían para nombrar a unha persoa, e permitían coñecer parte da súa personalidade;como levaban a cabo as vodas; a caza de bisontes; os rituais arredor da fogueira; as tendas tipis nas que vivían... Algunhas destas costumes coiciden co imaxinario colectivo dos indios, e esta é unha das pricipais críticas dos nativos: reforzan os estereotipos sobre eles, sen amosar a diversidade de tribos que existiu, e que os brancos masacraron.
O filme tamén amósanos todos os prexuízos sobre os Sioux que existían (e existen), tanto ao principio do filma cando o tratan coma un tolo por querer ir á fronteira, coma cando os brancos chegan ao forte. Todos estes prexuízos van caendo polo seu propio peso co avance da película, conforme John vai coñecendo e apreciando a súa cultura.
Podemos sumar á lista de películas que non pasan o test de Bechdel. O único personaxe feminino con algo de peso é En Pé co Puño Alzado, que ten un papel secundario como tradutora e máis tarde como parella de John. A verdade é que as orixes deste personaxe chirríanme un pouco spoiler (matan a toda a súa familia e a ela a adoptan porque... patacas?) fin do spoiler, pero entendo a necesidade de este personaxe, que fai coma ponte entre ambas culturas e que a través da súa relación amorosa co protagonista permítenos ver como entendían as relacións amorosas os Sioux.
E falando de xéneros, en varias tribos (130 documentadas) existiu a figura do "two-spirits", que aínda que variaba lixeramente en cada tribo, eran homes e mulleres que adoptaban parte do rol contrario; eles desempeñaban actividades consideradas masculinas e femininas, e mantiñan relacións tanto con homes coma con mulleres; existen menos casos de mulleres two-spirits, pero ao parecer elas só mantiñan relacións con outras mulleres. Ambos defínense como que albergan un espíruto feminino e masculino á vez. Esta figura normalmente tiña algún posto destacado na tribo, como o de chamán. É certo que é unha figura moi complexa de entender (non podemos aplicarlles termos como trans, homosexualidade o bisexualidade; é totalmente aparte da nosa percepción do xénero e da sexualidade) pero moi interesante e que creo que merecía a pena representar. Se queredes ampliar a información na segunda temporada do documental Gaycation de Ellen Page hai un capítulo con varias entrevistas a indíxenas tratando o tema.
Dances with wolves é un western que marcou un antes e un despois no xénero, intentando amosar por unha representación xusta. A pesar de que a película é longa, non faise lenta, cada minuto extra da versión do director é aproveitado para explicar a evolución do personaxe principal e só engádelle máis realismo. É un pouco triste que tivera que ir un branco a dicir o que os nativos levaban anos dicindo para que finalmente lles prestaran atención ás súas revindicacións.
Opinións de persoas nativas (a quenes realmente debedes facer caso sobre se están ben representadas ou non, e non amin) aquí, aquí e aquí.
Los Ángeles, 1935, un traballador dunha fábrica do sector da metalurxia acaba esgotado polo frenético ritmo imposto polo patrón e acaba perdendo a razón. Tras recuperarse nun hospital, é encarcelado por participar nunha manifestación, á cal acude por casualidad. No cárcere axuda de xeito inintencionado a deter un motín, polo que é posto en libertade. Xa en liberdade, comeza a buscar traballo para subsistir e atopa o amor.
Ambientada durante a Gran Depresión, o filme denuncia a explotación capitalista, aludindo específicamente ao Taylorismo e ao Fordismo, que promoven o traballo en cadea; e a súa única preocupación: obter o maior beneficio posible, sen importar o que iso conleve. No filme podemos ver o paro, a misera e a desesperanza do proletariado; a súa loita por conseguir dereitos en folgas e manifestación, e como estas son duramente reprimidas pola policía. Tamén podemos ver representada a alienación dos obreiros, a través do rabaño de ovellas ao principio do filme, que seguen o seu camiño sen cuestionarse por que o seguen.
Modern Times é unha película atemporal; á que non lle fai falta nin cor nin diálogos, e que é capaz de transmitir sen necesidade destos. Con ela Chaplin sinala directamente como culpable dos problemas da clase obreira á burguesía sempre mediante un ton humorístico, que non podo evitar que me recorde a este grupo: humor de por e para o proletariado sobre a súa situación, parodiándoa ata levala ao absurdo.
Ambientada no Londres do século XIX, Oliver Twist cóntanos a historia do neno orfo que lle da nome á película e ao libro homónimo que esta adapta. O protagonista é un rapaz de dez anos que é expulado do orfanato tras pedir máis comida para el e máis os seus compañeiros, e é ofrecido como aprendiz a quenquera que estivera interesado en contratalo. Tras diversos traballos, primeiro limpando chimineas e posteriormente como axudante de enterrador, Oliver escápase a Londres, onde traballará para o vello Fagin, quen dirixe unha banda de nenos ladróns.
A pesar de estar ambientada no século XIX, Oliver Twist permítenos ver á perfección as condicións de vida da recién nada clase obreira durante a Primera Revolución Industrial que tivo lugar en Londres durante o século XVIII, polo que a utilizamos na clase como exemplo desta época. O filme permítenos ver o auxe do capitalismo como novo sistema económico no que a explotación infantil, como vemos a través do propio protagonista mentres está no orfanato e tras marchar deste; as xornadas infinitas e a mercantilización das persoas, miremos outra vez ó protagonista, que é tratado por moitos personaxes como pouco máis ca un medio para conseguir beneficios, están á orde do día. Outra das cousas que amósanos a película son as miserables condicións de vida da xente pobre nas cidades, amosándonos rúas sucias e casas en iguales condicións onde conviven multitude de persoas.
Respecto ao test de Bedchel... Sorpresa! Outra película que non o pasa. Só aparecen tres personaxes femininas cun mínimo de relevancia (e unha delas dudo que chegue a aparecer máis de un minuto na pantalla), pero as todas teñen algo en común: o seu papel é preocuparse por Oliver. Todos os personaxes masculinos teñen diferentes motivacións para achegarse ao protagonista, algunhas boas, a maioría malas; pero no caso de elas o seu único papel é cuidalo.
A pesar de non ser unha película lenta, o director non é capaz de enganchar ao espectador e que ao acabar o deixa indiferente. Non é unha película mala, pero tampoco pode decirse que sexa especialmente boa.
Creada para a conmemoración do centenario do Alzamento de Pascua, Rebellion cóntanos a historia da rebelión que tivo lugar en Irlanda contra a autoridade de Reino Unido na primavera de 1916, eque da comezo á unha loita pola independencia do pobo irlandés, que tardará sete anos en resolverse.
A miniserie (vale, non é unha película como tal, pero dura catro horas e algo, considerádela un filme longo) comeza cun primeiro capítulo algo lento e dedicado exclusivamente á presentación dos personaxes que nos ensinarán o desenvolmento da rebelión. É xa no segundo e terceiro capítulo cando comeza a coller ritmo e cóntasenos a rebelión irlandesa, para rematar nos dous últimos capítulos coa súa represión e consecuencias para les revolucionaries.
Rebellion amósanos o Alzamento de Pascua dende a perspectiva de personaxes con condicións sociais totalmente distinas: un soldado pobre que se une ao exército británico para alimentar á súa famila; o seu irmán, unha das figuras socialistas máis importantes na rebelión; unha moza que decide abandoar á súa familia burguesa e non acudir á súa propia voda para apoiar no que cree... Diferentes perspectivas que nos permínten apreciar as ansias do pobo máis humilde e pobre de emanciparse de Reino Unido, a quen consideran causante dos seus problemas, fronte a unha burguesía acomodada a quen interésalle o apoio británico e oponse ao movemento.
Podo casarme con esta escea?
En esta ̶o̶b̶r̶a̶ ̶d̶e̶ ̶a̶r̶t̶e̶ serie amósanos o certo carácter socialista da rebelión, que a pesar de non ser a ideoloxía dominante, fixo que a Igrexa católica retirase o seu apoio ao alzamento, e que preferiu manterse ao marxe. Os Voluntarios Irlandeses e o Exército, organizados por a IRB (Hirmandade Republicana Irlandesa, levaron a cabo unha revolución aproveitando a súa posición neutral na Primeira Guerra Mundial e a involucración nesta de Reino Unido, pero a sabendas do seu moi problable fracaso debido á superioridade do exército británico e aos seus maiores recursos; e cando este ten lugar negando aínda así o poder no goberno e na xustiza dos británicos, polo que en lugar dun xuízo son conscientes de que o seu destino é a morte. O Alzamento de Pascua foi erróneamente atribuído ao partido Sinn Fein, que nese momento tiña un corte monárquico.
Un dos puntos máis fortes da serie son os porsonaxes: carismáticos e cun trasfondo ben logrado, que fai que en seguida lles teñas apego. Neste aspecto destacan elas, Rebellion pasa o test de Bechdel sobradamente, e non mediante un diálogo casual, senón con personaxes fortes e ben construídas, con incluso un atisbo de representación LGBT real, non shippeos nosos; sen as que a historia carecería totalmente de sentido.
MIÑA FILLA
Os principais erros da película atópanse nun guión algo lento, que non chega a resultar sopífero, pero que fai que en certos momentos ansíes algo de acción. Por outra banda, ao tratarse dunha producción irlandesa, contan cunha formación da súa historia irlandesa coa que ás persoas estranxeiras non contan e poden chegar a sentirse algo perdidas. Por último, e supoño que en previsión dunha segunda temporada aínda non confirmada, o final é demasiado aberto e non explica as consecuencias menos inmmediatas do Alzamento de Pascua.
Non sabes o difícil que foi atopar gifs da serie
Rebellion é unha producción irlandesa que con poucos medios consegue contarnos un dos episodios máis importantes da súa historia, sendo capaz de por ao espectadore no lugar des revolucionaries.
Ambientada na Francia do século
XVIII, “O perfume” adapta o libro homónimo escrito por Patrick
Süskind, contándonos a historia de Jean Baptiste Grenouille, un
xoven perfumista. O protagonista é presentado co seu nacemento, nun
dos barrios máis pobres de París rodeado de basura e desperdicios
de pescado, e rexeitado pola súa nai nada maís nacer; como un
pequeno preludio do que veremos no resto da película, amosásenos xa
a importancia dos olores e o
amor (ou a falta de este) na súa vida.
As autoridades fanse cargo de el, e o mandan a un orfanato, onde
crece rodeado de hostilidade e de desconfianza debido á que carecía
porcompleto de olor, aínda que a cambio está dotado dun sentido do
olfacto extraordinario. Anos despoi, tras traballar curtindo peles,
consegue ser o aprendiz do perfumista Baldini, quen lle ensina a
destilar esencias e crear perfumes, pero Grenouille vive obsesionado
en atrapar todos os aromas, concretamente, o das mulleres.
Ambientada en pleno Antigo
Réxime francés, na película podemos ver reflexados distintos
elementos da sociedade estamental: a extrema pobreza e as lamentables
condicións de vida do terceiro estado a través da vida de
Grenouille, en contraste cos luxos, como os perfumes, da nobreza, que
pode verse perfectamente representado na familia Richis. Tamén
podemos apreciar a funcionamento dos gremios, como o dos perfumeiros
que le ensinan ao protagonista, en Grasse, outra forma de obter
fragancias) e o auxe da burguesía, como vese grazas ao personaxe
Baldini. Ademáis, tamén vese representado o poder da Igrexa a
través da figura do bispo, como influenza e asusta á población ao
asociar co demo os asasinatos cometidos por Grenouille;
e a loita das crenzas relixiosas contra a razón, como vemos cando
reúnense os nobres para debatir sobre como proceder ante os
asasinatos.
Jean
Baptiste Grenouille,
o protagonista da película, é un xoven cun sentido do olfacto
extraordinario e que carece dun olor propio. Foi abandoado pola súa
nai nada máis nacer, e pasou a súa infancia nun orfanato, ata que a
muller que o rexentaba vendeuno a unha curtidoría, a través da cal
ponse en contacto co perfumista Guiseppe Baldini, quen ensínalle
como crear perfumes. Grenouille é unha persoa fría e incapaz de amar máis aló das fragancias, e está obsesionado con captar o aroma de certas mulleres para crear o perfume perfecto.
Giuseppe
Baldini
era un perfumista en París que tivera moito éxito nos seus inicios,
pero que no momento no que o coñece Grenouille o seu negocio está
en clara decadencia. Aprovéitase da habilidade do protagonista para
revitalizar o seu negocio, a cambio de ensinarlle a este como crear
perfumes. Cando Grenouille márchase a Grasse para aprender novas
técnicas.
Antoine
Richis é
un membro da nobreza en Grasse. O máis importante para él é a súa
filla, Laure. Cando comezan os asasinatos descobre que Grenouille
quere matala, polo que o seu papel no filme é intentar capturalo.
Laure
Richis é
a bella filla de Antoine Richis, e unha das mulleres cas que
Grenouille obsesiónase e remata matando. É curioso como a pesar de que a película xira en torno á obsesión de Grenouille cas mulleres, a película está lonxe de pasar o test de Bechdel. E non soamente iso, senón que as personaxes femininas cun mínimo de relevancia aparecen hipersexualizadas (non creo que me equivoque se digo que aparecen máis planos do peito da primeira vítima que da súa cara) e idiotizados, miremos a Laure, que non é mais ca un trofeo que se disputan o seu pai e Grenouille.
No
filme aparecen varios elementos anacrónicos, como cando finalmente
Druot é condeado en lugar de Grenouille e é aforcado, na plataforma
na que se atopaba ábrese un oco, de forma que o acusado falece
inmediatamente porque rómpeselle o pescozo. Esta técnica non foi
introducida en francia ata o século XIX, ata ese momento o acusado
morría aforcado. Tamén estaría mal o feito de que véase depilada
a Laura Richis na escea na que sae da bañeira, xa que habería que
esperar ata os anos 60 para que a depilación feminina estendérase.
Outros erros de menor importancia (e só visibles para os duros e
atentos críticos de imdb) son a aparición dunha especie de
lavanda que non sería descuberta ata o século seguinte; e a dun can
pequinés que non chegaría a Europa ata mediados do século XIX. Hai
elementos, como os fogos artificiais, que poden parecer fora de
lugar, pero existe constancia de que chegaran a Europa no 1258, aínda
que non sería ata o século XIX cando conseguiríase engadirlles a
súa cor.
O
perfume é unha película que nalgúns momentos pode chegar a
facerse algo lenta, tal vez debido aos escasos diálogos, pero sin
duda compensado pola habilidade de o directos ao transmitirnos olores
a través de imaxes e a gran historia que conta.
Guerras Napoleónicas, ano 1805. Con Napoleón dominando case toda Europa e Reino Unido como principar rival grazas á súa supremacía naval, Jack Aubrey capitanea un barco inglés, o Surprise, no Atlántico, que é atacado por un navío frances, o Acheron. Nesta situción, o capitán ingés ten como misión capturar o navío enimigo, e a pesar de estar en clara desventaxa, isto só provoca que o seu empeño sexa maior.
Non é fácil facer entretida unha película na que toda a acción transcorre nun barco, e neste caso o director non foi capaz de facelo. O filme cóntanos a persecución do Acheron... e nada máis. Hai historias (poucas) dalgún personaxe secundario, pero máis que para coñecer e empatizar cos personaxes, parecen feitas para encher minutos de metraxe. E precisamente creo que ese é un dos grandes erros da película, que dame igual os destinos dos personaxes secundarios, só intéresame o futuro do Capitán Jack e o seu amigo e compañeiro o doutor Stephen, xunto coa súa pseudo trama amorosa.
Grazas Tumblr por tanto
A nivel histórico a película esta moi ben ambientada: permítenos ver perfectamente como era a vida nun navío de guerra, a súa xerarquía, a gran rivalidade existnte entre os franceses e os ingleses... E amosa con gran epicidade as batallas navais, tal vez unha das súas mellores partes. No filme tamén fanse alusións a grandes figuras da época, como Lord Nelson, considerado un heroe polos ingleses, ou ao seu temible enimigo Napoleón.
En definitiva, non é un mal filme, pero o que promete ser unha épica aventura na loita contra os franceses acaba sendo unha historia insulsa de dúas horas sobre como un barco persegue a outro.
Século XVIII, a xoven María Antonieta, con tan só 14 anos, vese obrigada a irse do seu fogar en Austria a Francia, onde contraerá matrimonio co futuro rei Luís XVI. Para convertirse na delfina, a nosa protagonista debe deixar todo o seu pasado atrás, tanto as súas posesións materiais como a súa inocencia e inxenuedade para conseguir adaptarse a opulenta e sofisticada corte francesa, onde todo xira entorno ás intrigas, as traizóns e o escándalo.
Ambientada nos últimos anos do Antigo Réxime francés, esta película mostra con bastante veracidade a vida de María Antonieta, comezando coa súa marcha da corte austríaca para que teña lugar o seu matrimonio co delfín de Francia. Durante a súa viaxe ao reino francés, vemos á futura raíña temerosa e ilusionada polo matrimonio que conseguirá acabar coa rivalidades entre Francia e Austria, e que vese obligada a deixar todo o seu pasado austríaco en Austria: xusto na fornteira entre ambos reinos espérana una hoste francesa cunha tenda na que debe deixar todas as súas pertenenzas e acompañantes, aventurándose ela soa na traicioneira corte francesa, tal e como pasou na realidade.
Xa na corte, a nosa protagonista ten que adaptarse a un mundo completamente novo, no que cada acción máis banal conleva toda unha serie de ceremonias rexidas por unha xerarquía nas que corre o risco de ofender a calquera nobre. A pesar de isto, María Antonieta rápidamente adáptase ao luxo e derroche que caracterizaban á nobreza no Antigo Réxime, Non só consegue adaptarse con facilidade ao despilfarro, senón que toda a súa vida na corte xira entorno á festa e a diversión, sen preocuparse da realidade do pobo francés. A súa pouca preocupación por compracer aos nobres que non son do seu agrado, sumado aos seus enormes gastos e a súa orixe austríaca, fan que cando finalmente ten lugar a revolución o pobo francés volque toda a súa ira nela, e a culpe de todas as súas penurias; provocando que os seus aduladores a abandonen cando ven o claro peligro do pobo francés armado.
Outras realidades da época que aparecen reflexadas na película é a ineptitude de Luíx XVI como monarca, quen goberna Francia guiado por aduladores, e que apoia a independencia das 13 colonias en Norteamérica. Isto fai que teña que subir os impostos para poder pagar ao seu exército, aumentando así o sentimento de inxustiza do seu pobo que vían na revolución das 13 colonias un modelo a seguir. Tamén vemos as dificultades provocadas por Luís XVI para ter fillos, que non naceron ata 7 anos despois do seu matrimonio con María Antonieta, e das cales culpouse a ela, tanto o pobo, como a nobreza e ata a súa propia familia.
A pesar do extendido odio que sentían os franceses cara ela, existían quen aínda tiña fe nela: Olympe de Gouges, unha revolucionaria francesa autora de Declaración dos Dereitos da Muller e da Cidadá que cansa de ver que os ideais de liberdade e igualdade eran só para o xénero masculino, creou esta obra parafraseando á Declaración dosDereitos do Home e do Cidadán. e que dedicou a María Antonieta. Tal vez se a raíña tivera feito caso ás revolucionarias francesas estas non houberan encabezado a marcha a Versalles, que significou o fin da autoridade real. Ambas foros guillotinadas por Robespierre cunha semana de diferenza. Lamentablemente, na película non se fai referencia nin a Olympe nin ás revolucionarias, e únicamente aparece a marcha a Versalles.
No filme podemos ver algúns erros premeditados, como os cristais no carruaxe para poder facer a broma de debuxar un corazón no cristal empañado; a aparicón dunhas Converse un montón de zapatos; ou uns fogos artificiais demasiado elaborados na voda de María Antonieta e Luís XVI, que si que foron lanzados (de feito, mataron a 132 persoas), pero con menos detalles. Tal vez un dos maiores fallos da película é o final. Parece feito a correr, como se tiveran un tempo de metraxe limitado e para cando chega o desenlace da película só quedaran uns poucos minutos. É un final rápido e que non explica ben o que ocurre, e que omite o final da monarquía francesa: a guillotina.
En definitiva, é unha película moi entretida e que serve para explicar a vida de María Antonieta de forma amena, evitando os aburridos documentais; combinada cunha música moi particular que encaixa perfectamente coa historia e cunha brillante actuación de Kristen Dunst; e que consegue captar o illamento e a superficialidade da vida de María Antonieta en Versalles, lonxe da realidade do pobo francés. Tamén é curioso destacar que das 4 películas que vimos durante o 1º trimestre (esta, Olivert Twist, O Perfume e Tempos Modernos), María Antonieta é o único filme que pasa o test de Bechdel e o único dirixido por unha muller.
Segunda Guerra Mundial, Xapón. Dous irmáns, o maior, Seita, e a súa irmá Setsuko, fillos dun oficial da mariña xaponesa que viven en Kobe. Durante un bombardeo estadounidense á súa cidade, os irmáns non chegan ao búnker onde a súa nai espéraos, e, cando finalmente a atopan, está ferida mortalmtente na escola, que se convertera nun hospital de urxencia.
