Marie Antoinette

Século XVIII, a xoven María Antonieta, con tan só 14 anos, vese obrigada a irse do seu fogar en Austria a Francia, onde contraerá matrimonio co futuro rei Luís XVI. Para convertirse na delfina, a nosa protagonista debe deixar todo o seu pasado atrás, tanto as súas posesións materiais como a súa inocencia e inxenuedade para conseguir adaptarse a opulenta e sofisticada corte francesa, onde todo xira entorno ás intrigas, as traizóns e o escándalo.

Ambientada nos últimos anos do Antigo Réxime francés, esta película mostra con bastante veracidade a vida de María Antonieta, comezando coa súa marcha da corte austríaca para que teña lugar o seu matrimonio co delfín de Francia. Durante a súa viaxe ao reino francés, vemos á futura raíña temerosa e ilusionada polo matrimonio que conseguirá acabar coa rivalidades entre Francia e Austria, e que vese obligada a deixar todo o seu pasado austríaco en Austria: xusto na fornteira entre ambos reinos espérana una hoste francesa cunha tenda na que debe deixar todas as súas pertenenzas e acompañantes, aventurándose ela soa na traicioneira corte francesa, tal e como pasou na realidade.

Xa na corte, a nosa protagonista ten que adaptarse a un mundo completamente novo, no que cada acción máis banal conleva toda unha serie de ceremonias rexidas por unha xerarquía nas que corre o risco de ofender a calquera nobre. A pesar de isto, María Antonieta rápidamente adáptase ao luxo e derroche que caracterizaban á nobreza no Antigo Réxime, Non só consegue adaptarse con facilidade ao despilfarro, senón que toda a súa vida na corte xira entorno á festa e a diversión, sen preocuparse da
realidade do pobo francés. A súa pouca preocupación por compracer aos nobres que non son do seu agrado, sumado aos seus enormes gastos e a súa orixe austríaca, fan que cando finalmente ten lugar a revolución o pobo francés volque toda a súa ira nela, e a culpe de todas as súas penurias; provocando que os seus aduladores a abandonen cando ven o claro peligro do pobo francés armado.

Outras realidades da época que aparecen reflexadas na película é a ineptitude de Luíx XVI como monarca, quen goberna Francia guiado por aduladores, e que apoia a independencia das 13 colonias  en Norteamérica. Isto fai que teña que subir os impostos para poder pagar ao seu exército, aumentando así o sentimento de inxustiza do seu pobo que vían na revolución das 13 colonias un modelo a seguir. Tamén vemos as dificultades provocadas por Luís XVI para ter fillos, que non naceron ata 7 anos despois do seu matrimonio con María Antonieta, e das cales culpouse a ela,  tanto o pobo, como a nobreza e ata a súa propia familia.

A pesar do extendido odio que sentían os franceses cara ela, existían quen aínda tiña fe nela: Olympe de Gouges, unha revolucionaria francesa autora de Declaración dos Dereitos da Muller e da Cidadá que cansa de ver que os ideais de liberdade e igualdade eran só para o xénero masculino, creou esta obra parafraseando á Declaración dos Dereitos do Home e do Cidadán. e que dedicou a María Antonieta. Tal vez se a raíña tivera feito caso ás revolucionarias francesas estas non houberan encabezado a marcha a Versalles, que significou o fin da autoridade real. Ambas foros guillotinadas por Robespierre cunha semana de diferenza. Lamentablemente, na película non se fai referencia nin a Olympe nin ás revolucionarias, e únicamente aparece a marcha a Versalles.

No filme podemos ver algúns erros premeditados, como os cristais no carruaxe para poder facer a broma de debuxar un corazón no cristal empañado; a aparicón dunhas Converse un montón de zapatos; ou uns fogos artificiais demasiado elaborados na voda de María Antonieta e Luís XVI, que si que foron lanzados (de feito, mataron a 132 persoas), pero con menos detalles. Tal vez un dos maiores fallos da película é o final. Parece feito a correr, como se tiveran un tempo de metraxe limitado e para cando chega o desenlace da película só quedaran uns poucos minutos. É un final rápido e que non explica ben o que ocurre, e que omite o final da monarquía francesa: a guillotina.


En definitiva, é unha película moi entretida e que serve para explicar a vida de María Antonieta de forma amena, evitando os aburridos documentais; combinada cunha música moi particular que encaixa perfectamente coa historia e cunha brillante actuación de Kristen Dunst; e que consegue captar o illamento e a superficialidade da vida de María Antonieta en Versalles, lonxe da realidade do pobo francés. Tamén é curioso destacar que das 4 películas que vimos durante o 1º trimestre (esta, Olivert Twist, O Perfume e Tempos Modernos), María Antonieta é o único filme que pasa o test de Bechdel e o único dirixido por unha muller.

Puntuación: