The Last Samurai

Aviso que a crítica conterá spoilers da película, pero así como resumo: todo mal, se queres ver unha película do estilo mirade Dances with wolves.

No século XIX Xapón pretende porse á altura das potencias imperialistas occidentais, e contrata a expertos de todo o mundo para poder logralo. É así como en 1876 chega o noso protagonista, Nathan Algren , un afamado soldado americano que combateu contra os indios, cun pasado cheo de dor e desolación que turban o seu presente que acabará convertíndose nun heroe (os clichés só acaban de comezar).

A película ten ,aínda que son escasos, os seus puntos fortes. Un deles é que representa moi ben o conflicto no que se atopaba a poboación xaponesa: por unha banda sentía a necesidade de adoptar a forma de vida e costumes das pontencias imperialistas se querían competir contra elas, pero pola outra parte non querían deixar atrás a súa tradición e cultura. Tamén ten esceas moi boas, como cando Kata axuda ao protagonista a porse a armadura propia dos samurais, consegue transmitir moito sen necesidade de diálogos.

A historia que conta está baseada nunha historia real, pero modificada, a do verdadeiro último samurai: Saigo Takamori. A película plantéanos moi ben esta situación, con Xapón intendando adaptarse ás potencias occidentais, un samurai que ata o momento servía ao emperador, decide desligarse completamente do Estado debido á crecente corrupción política e ao abandono das

costumbres xaponesas. Como na película, enfréntase ao emperador cun pequeno exército de samurais en clara desventaxa numérica e tecnolóxica, co obxectivo de combater ás malas influencias que o rodeaban. Obviamente perden, pero con honra e loitando polo que crían correcto. Esta figura vese representada por Katsumoto, que sen necesidade de ningún tráxico heroe americano liderou o seu exército. Anos despois foi perdoado polo emperador e actualmente é considerado coma un heroe.

Un dos maiores problemas da película son os personaxes: totalmente planos e sen matices; o bo e moi bo porque ten que selo, e o malo é malo porque tocoulle o papel de malo. Non chegas a empatizar cos personaxes, non entendes as súas motivacións, que é o que os move. No protagonista si que o vemos; primero interésalle o diñéiro, e despois é a lealdade aos samurais o que fai que loite, e cunha evolución rápida e moi torpe facendo a película moito menos creíbel. Tamén chámame a atención o personaxe do emperador, que está totalmente idiotizado; entendo que quixeran amosar a súa inexperiencia gobernando, pero el e Omura (o malo) danme a sensación de ser parodias máis que persoas debido a que os simplifican ata levalo ao absurdo.

Aquí facendo amigos

Outra das cousas que non entendo de The Last Samurai é o personaxe de Kata e a súa familia. Despois de que Nathan matara ao seu esposo, vese obrigada por Katsumoto a acollelo na súa casa, e ela non deixa de amosar o seu descontento con isto, algo totalmente entendible; pero os seus fillos non gardan ningún rencor cara o protagonista, que recordemos que matou ao seu pai. Ao final do filme os guionistas acaban xuntando a Nathan e Kata, forzando unha relación de amor totalmente innecesaria, e a cal creo que lle quita realismo ao filme.

Outro dos seus erros son as batallas e as coreografías dos combates; na loita final, a pesar de que o exército dos samurais eran catro gatos, unha vez empeza a morrer xente saen samurais de debaixo das pedras, un número moito máis alto da cifra que nomearan previamente. Por outra banda, as coreografías das peleas son espantosas, víchedes a 5ª temporada de Game of Thrones, na que as peleas das Serpes de Area dan risa? Pois igual. 

Para rematar, é de decir que a pesar de non ser unha boa película, é entretida e consegue que o espectador non se aburra mentres a ve, de ahí que vou a aprobala, pero segue tendo demasiados fallos, tanto técnicos coma de guión. A verdade é que parece unha copia/remake hollywoodiense de Dances with wolves en Xapón, e que como todo remake de Hollywood, saiu mal.

Puntuación: